Skip to main content

Aansluiten

By 11 december 2017Mijn fietsblog

Een witte wereld, of misschien zelfs wel een witte kerst. Waarvan het laatste waarschijnlijk de meest bezongen droom is. Wanneer ik het kritisch, naar mijzelf toe bekijk, zou ik kunnen zeggen dat ik niet mee doe aan die vooraf georkestreerde gezelligheid. Maar dat laat ik van mij afglijden. De lasten voor lief nemen en de lusten een kans geven. Of zoiets. Waarom zou ik mijzelf ook kwellen met de vraag, waarom het gros van de mensen het schilderij van het leven zo graag wil inkleuren met het witte penseel. Geeft het een soort verbondenheid of is het dat gedeelde genoegen? Elk van de twee reken ik goed. Tussen al het winterse Dickensgedoe door bouwden we het afgelopen weekend stug door aan het inmiddels verrezen kerstdorp. Een kerkje (verhipt! twee zelfs), een koffie- annex theehuisje waar een rondbuikige burgemeester goedkeurend voor staat te glimlachen, aan alles is gedacht. En wat een verlichting! Een blik op de kluwen snoeren brengt mij in verwarring bij een eventuele risicoanalyse, waardoor een tweede kritische noot onder sneeuwt. Nee, tussen al deze veiligheidsvraagstukken door viel mij één huisje op. Uitgesloten, buitengesloten, afgesloten, donker. Wat een naar contrast. Ik had er mee terug willen gaan naar de kersthuisjesmelker, maar bedacht me dat garantie op een verlicht leven in het echie ook niet bestaat. Het lumineuze idee het bouwsel tien keer hoog te houden of driftig op te schudden kon ik bijtijds voorkomen. In plaats daarvan probeerde ik mijzelf wegwijs te maken in de wir war door het huisje voorzichtig ( bijna liefdevol) wat dichterbij de  stroombron te verplaatsen. Het aan te laten sluiten bij de rest. Achteraf simpel, maar het proberen meer dan waard. Witte dag allen.

© J.G.Boomsma