Onder zomerse temperaturen gisteren weer een mooie rit mogen maken. Niet nadat er eerst toilet was gemaakt aan de fietse en zijn berijder. De spaken, de beide naven ( waarbij de Rohloff achternaaf een extra veegje kreeg), het moest er pico bello uitzien. Daarna de haartjes in de krul en een wolkje lekker roek ( een blend van parfum en muggenspray). Een laatste controle in de lachspiegel en ik was er klaar voor. Om alvast een beetje in de TT sfeer te geraken was het circuit mijn startpunt eigenlijk een beetje. Vanaf hier begint het grote genieten voor mij altijd. Als in een kast met lekkers is het meestal moeilijk kiezen en volg ik mijn impulsen welke route te rijden. Aangekomen in Amen zag ik dat er een soort braderie door het dorp was, waardoor ik verzeild raakte tussen tafels, stoelen, krukken en mensen met krukken bij poffertjeskramen. Hoewel een meneer in oranje hesje me had verzekerd dat fietsen was toegestaan, moest ik scherp sturen, waarbij een nevel van poedersuiker het zicht er niet beter op maakte. Waarschijnlijk door de vele kraampjes bleek eenmaal buiten Amen dat ik de afslag naar Grolloo had gemist. Niet erg hoor. Dwalen door Drenthe en vervolgens verdwalen in prachtige dichtbij- en vergezichten is anders, veel mooier dan de waas die het leven soms is. Na ontelbare kilometers fietsen in deze contreien toch steeds weer nieuwe weggetjes ontdekken. Kleine stofwolkjes achter me latend over een schelpenpaadje. Met een verholen glimlach achter bossages in de verte het kleine torentje van Grolloo ontwaren. Dat maakt het dwalen elke keer weer mooi. Vanuit Grolloo via Papenvoort naar Rolde. Daar de Idworx op de stander en mij eenmaal gesetteld op het bevolkte terras verwennen met een kop koffie. Wat lekkers er bij? Oh zeker, bij ieder heerlijk bakkie een kanonskogel van een gevulde bonbon. Op de koop toenemend dat mijn kunstmatige maalinrichting in delen verpakt in het kleurige papiertje terug moet achter op de pakjesdrager. Nee hoor, geduldig zuigend de chocolade versnapering mijn smaakpapillen tot leven laten wekken. Aan de mooie jongedame de rekening vragen en nog bruiner dan voorheen mij weer gereed maken voor het laatste stukkie. Een nogal luidruchtige groep fietsers had inmiddels het terras ontdekt. De gangmaker van het gezelschap vroeg quasi belangstellend of ik koude handen had. Voor langere afstanden draag namelijk ik altijd fietswanten. Deze zijn bij de vingerkootjes afgeknipt. Lijkt het. Maar ze bevallen mij uitstekend en gaan het dove gevoel in mijn handpalmen tegen. Niet doof voor zijn grappige opmerking, wilde ik in een volgende impuls antwoordden dat als gevolg van zijn bont gekleurde pet die hij droeg, het risico op hersenafknelling niet denkbeeldig was. Maar ik kon me inhouden. Maar a la, via Loon over de bult en op naar Assen. Thuis gekomen het fietscomputertje laten vertellen dat er een niet onverdienstelijk gemiddelde van 23.7 kilometer bijeen is getrapt door de beentjes. Het was weer schitterend.
Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma