Skip to main content

Freundlichkeit

By 4 februari 2016Mijn fietsblog

Straks, wanneer ik door het land van buurfrou Merkel ben gefietst en me door de vette maar geurige walmen van bratwursten heb heen geworsteld, kom ik aan de grens met Basel, waar ik wordt verwelkomt door de gehele Zwitserse pers. Koebellen, geurige kaas, Grappa en niet te vergeten, chocoladerepen zo groot als een IPad, worden me toegeworpen. Het eerst genoemde presentje maakt het noodzakelijk mijn fietshelm stevig vast te snoeren, want hoewel zuiver van klank, komen die dingen hard aan.

Al dagdromend moet het niet veel gekker worden dacht ik. Verklaar je nader Jampie.. Wel dat zit denk ik zo. Op mijn Facebookpagina heb ik vrienden van het Zwitsers verkeersbureau zitten. Zo noemt men dat. Een heel leuke pagina overigens, waar met enige regelmaat schitterende plaatjes opdoemen van meren, bergen en alpenweiden. Interessant, omdat ik vanaf die kant ook verschillende leuke en nuttige tips mag ontvangen van vooral fietsers. Daar ben ik hen dankbaar voor. I love Switzerland, heet de pagina, en dat doe ik. Kijkt u maar eens. Nu kreeg ik vanochtend een berichtje binnen van de Tessiner Zeitung, een krant in het verschijningsgebied van genoemd kanton. Met de vraag welke route ik nam. Ging ik richting Locarno, waar de redactie zetelt, of ging ik via de Monte Generi naar Lugano. Het laatste dus. Das mijn route. Maar ik zat toch even perplex naar het beeldscherm te kijken. De redactie zou het op prijs stellen, zo vertelde men mij, als ik genegen ben via Locarno te gaan rijden. Dit om mij te verwelkomen aan de boorden van het Lago Maggiore. Als dank voor de gastvrijheid neem ik die uitnodiging graag aan, al moet ik nog even denken hoe ik dit in mijn route op ga nemen. Maar vereerd voel ik me wel!  Vriendschap, vriend zijn… ’t zijn, voor mij althans, wat abstracte betekenissen waar ik zelf niet zo goed weg mee wist in mijn leven. In mijn boek, wat later dit jaar wellicht uitkomt, beschrijf ik dit wel. Daarin benoem ik één echte vriend. Neemt niet weg dat er tal van mensen zijn die ik in mijn kop dan wel geen vrienden noem, maar lieve mensen. Das toch ook goed? Ik heb het afgelopen jaar mede, of juist dank zij, dit medium zo vaak het woordje ‘vrienden’ voorbij zien komen dat ik steeds minder moeite heb met het betreffende woordje. ’t krijgt en heeft een meer tastbare betekenis voor mij gekregen, waar ik iets ‘mee kan’. Dat voelt super. ’t geeft kleur aan het dikwijls zo grijze verleden. Nu, ondanks grijze natheid buiten, tovert het regenboogjes en schitteringen op mijn scherm. Das mooi. Prettige dag, lieve mensen.

© J.G.Boomsma