Bitter en zoet. Veertien jaar lang passeerde ik deze korte tekst. Uitgehouwen in een gevelsteen op één der voormalige dienstwoningen. Ik keek er niet echt naar om wanneer ik vanaf Assen naar mijn standplaats Veenhuizen reed. Leven is werken. Een ander adagium, vond ik destijds een meer op mij geslagen toepassing. Net buiten Assen, waar nu een “moderne woonwijk met voorzieningen” op afgegraven veen is gebouwd, moest het volgens een gebedsgenezeres die ik eens bezocht maar een schrale bedoening zijn geweest. Met ellende, armoede en verdriet. In latere jaren heb ik mij wel enigszins proberen te verdiepen in haar woorden. Uitgesproken naar ons als ouders van een ziek kind. Haar handoplegging was niet meer dan een gloeiende plek op de huid van een kind van de moderne tijd. Een andere, echte verdieping van de geschiedenis van de Kolonie Veenhuizen kreeg ik net voor het weekend aangereikt. De weldaad werd mij gegund door werknemers, ex-collega’s en leidinggevenden van het tegenwoordige Veenhuizen. Als introducé werd ik aan de hand van mijn vriendin mee getornd naar de openlucht theatervoorstelling “het pauperparadijs”. Wat een belevenis. Theaterbezoek, musicals, optredens van muziekgezelschappen, het is aan mij niet altijd goed besteed. Te veel reuring en impulsen voor mijn hoofd. Het heeft daardoor vaak wat tijd nodig om al die indrukken te laten bezinken. Wat was het geweldig! Dans, beweging, de muziek (dat heet toch choreografie?), de verhalenverteller die het stuk aaneenreeg en zoveel indruk op mij maakte, ik zou het hele stuk nog wel een paar keer willen bijwonen. De cast, omgeven door huizenhoge decorstukken in de meest fantastische belichting, beeldt en verteld de geschiedenis uit van wat vroeger de “Maatschappij der Weldadigheid” heette. Een project bedacht en opgezet door een generaal, die vond dat hij DE oplossing had voor een vraagstuk wat ook nog zo past bij deze tijd. Vluchtelingen, zwervers, armoedelijders. Paupers. Het zou ons aan het denken moeten zetten. De ruis aan gedachten is nog niet verstomd. Bij mij. Ik kom nog niet toe aan het door schrijfster gesigneerde en indrukwekkend vormgegeven boek. Onbedoeld wil ik reclame maken voor het boek en theaterstuk. Klikt u maar eens op Suzanna Jansen Op de weg terug naar huis, langs een door bruin veenwater gekleurde vaart, speelde het nummer van Bruce Springsteen en Tom Morello door mijn hoofd. “the ghost of Tom Joad”. Dat vond ik wel passend.
Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma