Met de zinderende race van Tom Dumoulin door de straten en langs kraampjes van Apeldoorn in gedachten, was ik gisterochtend naarstig op zoek naar een roze trui. Nee, geen schipperstrui of coltrui natuurlijk. Een mooi snel tricot moest het zijn. Ter ere van én vanuit een diepe bewondering voor Tom. Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik van alles en verbaasde ik me wat ik allemaal bewaar, maar een roze kledingstuk zat er niet tussen. Maar het mocht de pret niet drukken. Aangezien ik nog niet over de fietskleding beschik die ik tijdens de reis wel ga dragen is de aerodynamica nog steeds ver te zoeken. Maar goed, ik was niet van plan de windtunnel in te gaan. Desondanks knikte ik goedkeurend naar het spiegelbeeld in de grote etalageramen. Een wit shirt, die ik middels een vlijmscherpe schaar had ontdaan van de mouwen (precies symmetrisch), een driekwart broek (armylook) en een paar gympen om de voetjes lieten mij er beeldig uit zien. Zo u weet heb ik een haat-liefdeverhouding met computers en alle andere zaken waar snoeren en draden uit pulken, maar toch heb ik mijn slimme telefoon voorzien van een leuk appie. Strava heet het en het noteert en onthoud (bijna) alles. Leuk en zinvol voor mij om te zien wat ik heb gedaan en hoe ik, zo dat zo mooi heet, mijn rit heb opgebouwd. Gisteren ging het echt fantastisch. De kop was leeg, de zin was er en het weer werkte mee. Voor de tweede keer bemerkte ik de heilzame werking op lichaam en geest van de door mij meegenomen voedingspreparaten. Water, gelletjes, in water opgelost toverpoeder, bananen, brood met gebakken ei, repen. Toen ik thuis alles met enige kracht in de fietstas had gestouwd, ging ik plots (maar dat hoort bij mij) twijfelen of ik überhaupt nog tijd over zou hebben om te fietsen, maar dat ging best moet ik zeggen. Sterker nog, het ging super. Toch zit ik er aan te denken of een of andere handige Harry voor mij een herinneringspiepje of knipperend lampje op mien fietse wil fabriceren. Het blijft moeilijk voor mij om ieder kwartier wat tot mij te nemen. Maar nogmaals, tijdens, maar ook na mijn rit voelde ik me top gisteren. Een voor mij zelf alleszins aanvaardbaar gemiddelde bij een heerlijke cadans. Zelfs zodanig dat ik nu voor het eerst alle tandwieltjes binnen in de Rohloffnaaf heb gebruikt. Te kortdurend voor registratie van Strava, gaf de meter op het stuur een moment 51,5 kilometer aan. Wat een snelheid. De groep mountainbikers die ik gepasseerd ben zullen mij vast niet als onderwerp van gesprek met vrouwlief hebben laten zijn. Ze hebben het eenvoudig niet gezien. Zo snel ging het. Nee, de roze trui sierde mijn lijf niet, maar de roze wolk waarop ik reed was vele malen mooier. Super zo’n dag. Over roze gesproken.. ik wens alle moeders een dag als in de wolkjes. Allen een fijne dag.
© J.G.Boomsma