Op hetgeen ik eerder schreef kom ik niet graag terug, maar gedwongen door enige wroeging maak ik voor vandaag een uitzondering. Pijn geeft berusting en maakt zacht tenslotte. Na tussen wondsnelverbanden, elastische verbanden, gaaskompressen, grappige blikken rollen hechtpleister, pincetten en verdere traumabenodigdheden, strompelend mijn beddestee te hebben gevonden en mijn gebutste lijf te rusten te hebben gelegd kwam de slaap als geroepen. Na lange gesprekken met een lieve nachtzuster, type Florence Nightingale, die mij voorzag van Engels drop en andere lekkernijen werd ik wakker als in een droom. Geen Jet te bekennen, geen zichtbare sporen van drop, laat staan mijn heldin. Of had ik echt geijld? Afijn, dat doet ook niet ter zake. Sommige dingen zijn voor mijzelf. Maar á la, mijn stukkie van gisteren. Ik voer, zie ik nu zelf (Leve de zelfreflectie!), nogal hard uit naar de fiets met trapondersteuning. Het was uitdrukkelijk niet mijn bedoeling groepen of personen te stigmatiseren ( mooi woord voor lelijke dingen) vanwege hun keuze voor een bepaald type fiets. Lichamelijke ongemakken of juist gewoon vanwege het gemak, er zijn de laatste jaren ontelbaar veel mensen overgestapt op zo’n apparaat. En ’t heeft ook zeker wat. Als geen ander weet ik hoe fijn fietsen kan zijn. Mocht dat door bijvoorbeeld een lichamelijke beperking niet meer mogelijk zijn, maar de techniek staat mij hierbij ten dienste, graag! Naar alle waarschijnlijkheid vinden er over enige tijd misschien zelfs wel snelheidswedstrijden plaats op zogenaamde Speedelecs, fietsen die met gemak door hun berijder tot hoge snelheden kunnen worden voortgejaagd. Laatst passeerde mij er zelfs eentje die de geluidsbarrière dacht te doorbreken, wat bij nadere gewaarwording door mij als gepasseerde een ferme broekwind bleek te zijn. Maar wat een snelheid! ‘k werd er een moment stil van. Nee, waar ik heen wilde, ’t heeft te maken met een stukje veiligheid, maar zeker ook met fatsoen en respect voor wet en regelgeving in het hedendaagse verkeer. En dat nu neem ik de mevrouw kwalijk, door wiens toedoen ik een bijna doodsmak maakte. Ze was op leeftijd, had daardoor kennis van normen en waarden die we heden ten dage zo node missen. Is dit die mevrouw die zich beklaagt over hele bevolkingsgroepen.. over ‘die jeugd’.. over ja wat? Ik weet het niet. Naar de letter van de wet, maar zeker de moraal, ’t was FOUT. Foei! De basiswaarden die ik eerder noemde zijn niet door de fietsenmaker bij te brengen, die moeten gewoon aanwezig zijn. Maar nogmaals, ik gun een ieder zijn eigen manier van vervoer. Dat wilde ik toch nog even kwijt. Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma