Skip to main content

Jampie meld zich

By 17 januari 2016Mijn fietsblog

Met een licht schuldgevoel gluurde ik daarstraks even om de hoek van de deur. Daar stond mien fietse. De anders glimmend zwart gepoetste velgen vertoonden bruin / grijs uitgeslagen vlekken. Het is inmiddels al weer twee dagen geleden dat ik het stuur, het zadeltje en de trappers onder me voelde. Tis wit buiten dus geen denken aan. Mooi weer fietser geworden Jampie..? Nee hoor, dat niet, maar de zojuist genoemde onderdelen hou ik toch het liefst onder me in plaats dat het rijwiel als afscheid van mij weg glijdt. Ik merk toch dat ik wat angstig geworden ben na mijn valpartij tijdens de ijzelperiode. Bang, oh zo bang om een blessure op te lopen in deze voor mij zo belangrijke periode en daardoor mijn naam terug te vinden in de dagrapportage van de eerste hulpafdeling. En daar wordt wat af gesleuteld dezer dagen. Sleutelbenen (vanzelfsprekend), ontwrichte schouders en ander ongemak waar ik het van op mijn heupen krijg. Dus nu even het verlies nemen van kostbare trainingsuurtjes en mooie ansichten van de natuur. Straks bij andere weersgesteldheden maar weer inhalen mijmer ik. Het heeft, ijdel als ik toch wel ben, nog een neveneffect overigens; Er beginnen zich zachte kussentjes rond mijn heupen te vormen en de wijzer van de weegschaal tikt het getal 75 aan. Dat getal doe ik niet zo gewichtig over, maar tis meer de plaats waar de tekenen der welvaart zich verzamelen. Van boven, dan wel van onder gezien, zo ongeveer rond het midden van mijn lichaam. Nadat ik zes jaar geleden het genootschap van bierbrouwers een lichte dip bezorgde, is dit voor het eerst sinds die tijd dat ik er weer peervormig uit ga zien. Maar ach, het modellenwereldje veert altijd wel weer op met de ontdekking van nieuwe modellen. De Baggelhuizer plas is ook beter te bereiken dan Saint Tropez en wel zo mooi. Maar toch, hoorde ik het voordien altijd van anderen, ik merk nu zelf ook dat (ik voel weerstand daar aan toe te geven) bij het verstrijken der jaren de conditie met kilometers achteruit holt, naarmate ik langer ‘stil sta’. Dus heb ik besloten mij te gaan melden bij een sportschool. Geheel vrijwillig laat ik de keurende blikken van een strenge, doch ik hoop rechtvaardige blik van een taps toelopende mastodont in trainingspak straks langs mij gaan. Kuiten, bovenbenen, buik, rug en armen, alles wordt straks onder deskundige leiding van Ivan onder handen genomen. Wel op rustige momenten hoor, de schaterlach van andere spierbundels mogen mij niet afleiden. Tis tenslotte een ernstige zaak. Ivan, die voorheen gaten in kaartjes schoot in dienst van het spoorwezen en nu puur hobbymatig goederentreinen versleept, bij gebrek aan materieel bij de spoorwegen, draait vast wel een leuk programaatje in elkaar voor Jampie. ’t hoeft er wat mij betreft niet toe te leiden dat hij me mee neemt naar een rangeerterrein. Nee, gewoon lekker de spiertjes losmaken en de zelfde stofjes door mijn lichaam laten stromen die ik herken wanneer ik alleen met mien fietse ben. Mijn lichaamsgewicht ben ik alleen maar tevreden mee. Daar hoeft niets van af. De eerste kalendermaand staat inmiddels al weer over de helft en laat de winter zijn werk maar rustig afmaken. Straks, als de vogeltjes weer fluiten, speel ik mijn deuntje wel weer mee. Even stil staan is daardoor niet erg. Fijne zondag allen.

© J.G.Boomsma