Skip to main content

kiekjes

By 5 februari 2018Mijn fietsblog

Tijdens mijn lagere schoolperiode waren er twee momenten per jaar dat ik mij even tactisch terug trok. Dat was wanneer de tandarts bus verdekt stond opgesteld én wanneer de schoolfotograaf mooie plaatjes dreigde te schieten. Voor beide festiviteiten achtte ik mij minder geschikt. Het één had met het ander te maken, vond mijzelf niet zo fotogeniek. Het ontlopen van foto’s of zelfs bewegende beelden is tegenwoordig niet meer zo eenvoudig. Stations, winkels, stadions, op iedere hoek van de straat hangt wel een zwart, glimmende waarheidsbol waar elke beweging op wordt vastgelegd. Even onbespied kontkrabben of neuspeuteren is er niet mee bij. Zelfs in het verre Cambodja wordt een oh zo amicale paringsdans, opgevoerd door jongens en meiden uit de Hollandse polder vastgelegd. Zonder gene. Tijden veranderen. Stonden we vroeger op een Zwitserse alp, hartje zomer, met een sneeuwbal te koketteren, tegenwoordig filmen we een ander zijn ellende of grijpen elkaar bij de ballen. Zelf ben ik niet zo van de foto’s met gezichtsherkenning. Zelfs de foto gemaakt voor een editie van het Ned. Politieblad bekeek ik kritisch. Zat mijn haar wel goed? Ik vermoedde geen grote oplage (neem mij niet te serieus hoor). Nee, ik keek vanochtend nog eens terug en kwam deze foto tegen. Nu al weer anderhalf jaar geleden geschoten. Hij deed me vooruit kijken naar plaatsen waar ik heen wil fietsen, naar mooie plaatjes. Nu voelt alles nog koud aan, maar een fiets kent geen tijd. Hij staat daar gewoon tot we er weer op uit trekken.2016-07-06_Mamme en Boontje

© J.G.Boomsma2016-07-05_Jan met buff op hoofd