Alleen en stil, opgesloten in haar kamertje, zag ik haar zitten. Voor haar op de tafel lag een vrolijk geel/oranje gekleurd speelgoedbeest. De kleuren er van stonden in schril contrast met de gemoedstoestand waarin ik haar aantrof. Door haar tranen heen had ze echter toch kans gezien om met naald en draad het fris gewassen beest weer te modelleren in zijn oorspronkelijke staat. Het was de onafscheidelijke knuffel van Kalima. Dertien hondenjaren is ze geworden. Wat een verdrietig schouwspel en wat een medelijden voel ik op deze momenten met mijn vriendin. Maar, ze is zo dat zo mooi heet, flink. We hebben allemaal zo onze eigen manieren om het gemis van een levensgenoot te verwerken en invulling te geven aan de leegte die dat achterlaat. Daar waar ik kan help ik of doe een poging daartoe, waarbij ik gelukkig bevrijd blijf van het verlangen zelf het naaigerei ter hand te nemen en daarmee het risico zou lopen mij onlosmakelijk te verbinden met een knuffelbeest. En dan mijn rookstop… Het gaat goed. Ondanks alle emoties van de afgelopen dagen, het dreigement van Kim en Donald om illegaal vuurwerk af te steken, heb ik mij – waarschijnlijk door de pleisters – niet laten verleiden de sjekpuut ter hand te nemen. De aandrang die ik het vorig jaar wel had is nu veel minder aanwezig. Zelfs mijn ene speciale sigaretje, met geheimzinnig gedroogde bladeren, wat ik ’s avonds inhaleerde, probeer ik met ingang van vanavond uit mijn systeem te halen. Tenzij… er daarvoor een gang naar de legale drugstore op aanschrijven van ome dokter noodzakelijk is. Pillen en poeders wil ik namelijk niet. Woensdag weer een mooie rit op weg naar ’t Groninger land. De rook en de mist van het gemis er uit fietsen. Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma