Hoewel mijn vuurwerkbril enigszins is beslagen, doe ik mijn best nog een kort stukkie te schrijven. Zorgvuldig opgebouwde digitale vriendschappen zouden na het lezen daarvan wel eens abrupt kunnen eindigen. Maar ach, de wereld die zich openbaart en via kabels en snoeren tot mij komt is groot, gelukkig. Geen dag per jaar wordt een verbod zo massaal overtreden als op deze dag. Terwijl vaderlief de kinderen met zakken kruit de straat op stuurt, stelt moederlief zich de overbodige vraag of de vingerhandschoenen die zij heeft gemaakt, nog ergens toe dienen. Natuurlijk zijn er ook de geluksvogels die met een eeuwige knipoog terug kijken op de massaal genoten traditie. Van tradities blijf je af nietwaar. Ach, het zoet smaakt beter dan het zuur dacht ik maar en liet zojuist Indy (mijn zwarte viervoetige vriend) nog even uit. Hoewel heel stabiel, de kop omhoog, de staart licht gebogen en niet angstig heb ik medelijden met de beesten die getuige moeten zijn van een mensenfeest. Sommige zullen voor het leven zijn getekend. “dan had je maar geen hond moeten nemen, van onze traditie blijf je af jah!” Laat ik van dit soort opmerkingen nu juist het zuur krijgen. Toch wens ik een ieder een goed uiteinde en in het bijzonder de hulpverleners en zij die moeten werken in deze tradionele sfeer.
© J.G.Boomsma