Terwijl de schijnzwangerschap en daarbij horende prenatale fratsen van Indy wat aan het afnemen zijn, schijnt er toch iets opmerkelijks te hebben plaats gevonden tussen haar zwart/roodbruine oren. Dat komt er van, dacht ik. Vanwaar dit zelfverwijt Jampie? Wel, vooruit met de geit: Ze leest samen mij het grote mensennieuws wanneer we ’s ochtends samen met een bakkie en een koekie op de bank zitten. Wat schetste mijn verbazing op deze vroege, wit berijpte ochtend? Indy deed een hulpeloos uitziende poging haar/zijn/ de ochtendplas te doen. Dat wil zeggen, niet zoals gewoonlijk behoedzaam en elegant door haar bekken te zakken, maar ordinair de rechter achterpoot vrij van de grond te trekken om zodoende haar blaas te legen. Dankzij de naastgelegen heg kon ze ternauwernood een desastreuze kanteling voorkomen. Dankzij de media zit ik nu met een gender neutrale hond. Terwijl uitvoerig door mij gedaan uitwendig onderzoek uitwees dat Indy toch echt van vrouwelijke kunne was. Had ik haar maar wat meer van het nieuws weg gehouden, denk ik nu. Ik zal dan ook bij de gemeente pleiten voor het plaatsen van gender neutrale bordjes op de “Hondenuitlaat” veldjes. Of zouden mijn maatschappelijke zorgen wat overtrokken zijn? Ik bedoel, we kunnen ons welzijnsdenken ook wat temperen door de realiteit te laten “zijn” zoals het is? Die aanblik van het wit beslagen veld, door de natuur in luttele uren vervolmaakt, aan mij ten toon gespreid. Het doet mij wensen “laat maar even” een stilleven wat zegt “stil even”. Ik maak mij op mijn eigen flappers te bedekken, Indy uit te laten en de fietse te pakken en er op uit te trekken. Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma