Nagestaard door nieuwsgierige blikken vanachter zacht bewegende vitrages verlieten grote broer en ik die zaterdagochtend de ouderlijke woning. Op weg naar de oefenruimte van de plaatselijke muziekfanfare. Een illuster gezelschap dorpelingen met muzikale aspiraties. Als ik het goed heb waren de gebroeders Brouwer ons grote voorbeeld. Om door de strenge selectie van de uniformcommissie te komen zouden we worden klaargestoomd door meneer van Swieten. Zelf bespeelde ik de piston. Broerlief, geïnspireerd door mijn muzikale kwaliteiten, de schuiftrombone (slide trombone klinkt toch mooier). Was mijn koffertje handzaam, die van de trektoeter kon daarentegen gebruikt worden om tentstokken in te vervoeren. Maar vakantie zat er even niet in. Het leven van Mozart en Chopin liep toch ook niet op rolletjes? Nee, geoefend moest er worden. Met het plaatselijke café in zicht was de reis tot dusverre voorspoedig verlopen op de fietse. Achterop zittend met twee koffers, besloot de grootste koffer alvast de klep te openen waarna ik getuige was hoe het blinkende blaasinstrument mij en de bagagedrager vroegtijdig verliet. Na Leiden in last en James Last zou ook mijn broer wel enige uitleg schuldig zijn aan meneer van Swieten vreesde ik. De arme toeter had er in zijn honderdjarig bestaan in een split second (das een mooi woord hihi) nogal wat gebruikssporen bij gekregen. Ondanks dat ook mijn jongere zusje in latere jaren niet onverdienstelijk een Tuba de sporen gaf, zou the Kelly family ons later in bekendheid overtreffen. Maar ach, das al zo lang geleden. Maar denk er met plezier aan terug. Denk altijd met een goed gevoel terug aan de warmte van mijn nest. Ook goed om terug te kunnen keren en dingen te kunnen herbeleven, de bescherming nog steeds te kunnen voelen. In het bijzonder die van grote en in leeftijd jongere zusjes. Een soort reservemoeders zeg maar. Begaan en beschermend naar mij wanneer ik voor onrust in het nest zorgde. Geen abrupte correcties maar liefdevolle aanwijzingen. Ja, ’t voelt goed daar terug te kunnen komen. Een programmaboekje van het concert des levens is er niet. Das mooi. Als hen die mij de liefdevolle tonen van het leven leerden er maar in vermeld staan. ‘k ga nog wat verder luisteren… Pianissimo.
©J.G. Boomsma