Wat beweegt sommige fabrikanten. Hoe denken marketingstrategen. Zit er een zekere vorm van massapsychologie in, die ik vervolgens niet in het snotje heb? Ik heb mij het spel al vaak uit laten leggen, maar werp het moede hoofd na elke poging weer in de schoot. Naar mijn idee ben ik nog eerder raketgeleerde dan dat ik de essentie van het prijzencircus begrijp. Met dat laatste heb ik het niet over een inmiddels omgevallen (gelukkig was ik juist buiten) warenhuis waar het hooggeëerd publiek te pas en te onpas werd vermaakt met het verhangen van prijskaartjes. Nee reislustige lezer, ik doel hier mee op een navigatiemiddel voor op mien fietse. Voorbij is de tijd dat er heuse echtscheidingen ontstonden nog voor het vakantieadres was bereikt. Verleden tijd, het met wiskundige berekeningen opvouwen van landkaarten met de omvang van het gazon van de buren. Vastgezogen met een forse zuignap, klinkt nu een zwoele, koffiebruine stem die zoveel opdrachten tegelijk geeft, dat ik het soms even niet meer weet. Zoals gezegd, deze vorm van vocaal vermaak is tegenwoordig ook in zwang bij fietsers en wandelaars. Maar, terugkerend naar het begin van dit stukkie, waarom moet dat in hemelsnaam zo kostbaar worden gemaakt. Een stukje exclusiviteit.. oké, kwaliteit in objectieve zin.. ook helemaal mee eens. Maar de firma G. maakt het toch wel erg bont. Eerst de hoofdprijs vragen aan de barrevoets lopende globetrotter voor het product (de Hardware..), die daarna opgelucht de winkel uitloopt en daarna bij wijze van slechte grap de uitgeputte reiziger confronteren met de mededeling dat er ook nog kaartmateriaal gekocht dient te worden, wat de aanschafprijs nog eens verdrievoudigd (de Software). En dan ontbreekt de voornoemde stem nog! Driewerf bah. Nee, mijnheer G. daar doe ik niet aan mee. Het zonnetje schijnt en ik begeef mij snel naar buiten. Onder het gezang van “Oh sole Mio”. Er zijn gelukkig andere merken. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen ( The Scene). Daar sluit ik mij bij aan. Fijne dag allen!
© J.G.Boomsma