De te strak aangetrokken riem..? of is het de knellende band die om mijn kop lijkt te zitten..? is het de steen in mijn maag..? Ik weet het soms niet. In die momenten van nietwetendheid dwalen de gedachten doelloos heen en weer, als stuurloze atomen botsen ze in m’n kop heen en weer. Tranen, die zo bevrijdend kunnen zijn, opgedroogd in de echoput daarboven, komen niet. Vechten..? Ja dat kan ik. Maar tis zo uitputtend. Gevechten uit de weg gaan..? Geen optie in het doolhof van gangetjes en straatjes waar geen mens kan komen. Soms fluisterend, dan weer uit schreeuwen, dat ik op deze manier niet meer verder wil, leidt tot geschrokken reacties bij hen die dicht(er) bij me staan. Maar ‘k wil door met leven! Begrijp me alstublieft goed. Maar zonder die te zware last of de last die ik iemand anders toeschuif. Niet te dragen. Het voelt als gevangen zitten in mijn eigen kop. Welwillend en zo goed bedoeld bezoek wuif ik weg. Verdrietig kijk ik naar de ruggen die zich moedeloos weer van mij verwijderen op die momenten. Weer alleen in het niet gewenste alleen zijn… ‘k kan niet anders. Maar ‘k wil ontsnappen, wil niet gevangen zitten in mezelf. Wil leven, een leven lang! Eigen rechtertje spelen Jampie..? Als ’t kan, ja! maar mét de wijsheid van Hem die de billijkheid én wijsheid bezit. Hogere machten zak maar zeggen. Er zijn luchtmomenten. Dat ik de warmte van de zon voel, vogels hoor fluiten en het blauw van de lucht zie. De vrijheid even kan ruiken en uitbraakmogelijkheden voor mezelf onderzoek. Het zijn die momenten die me scherp maken. Frisse lucht die de klamheid daarboven weg blaast. Voor helderheid zorgen. Wat hou ik van het leven buiten die mistroostig kale cel! ‘k heb wat schilderijtjes op mogen hangen de laatste tijd, een voorrecht. Portretten van vergezichten. Die zijn mooi. Wordt er de laatste tijd soms mee wakker, hang ze vanonder mijn kussen weer heel voorzichtig op. Met een nieuw potloodje ontstaan langzaam de vormen van een nieuwe plattegrond. Alle eerder gemaakte waren niet bruikbaar. Liggen als vale proppen in de hoek. Weg met die rommel. Er hangen sinds kort ook portretjes bij van mensen die ik niet ken, maar toch vriendelijk naar me lachen. Dat bent u. Samen met alle andere kiekjes lijken ze me allemaal aan te moedigen. Een hart onder de knellende riem te steken. Ja, het kost me moeite mijn ontsnappingsplannen vorm te geven. Ik zal vrij zijn. Maar niets zeggen hoor… Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma