Een beetje doelloos slenterde ik door de stad. Mooi weer, volle terrassen en meer van dat soort drukte, u kent het wel. Moet mezelf op rantsoen zetten met dit soort dagen. Ongemerkt loopt de emmer vol daar boven. Maar tis toch wel genieten. Ik trakteerde mezelf op een kopje koffie op een punt waar ik overzicht had en de bediening oprecht aardig is. Naast me zaten twee kwetterende dames in de dop het wel en wee met elkaar te delen. Dacht even aan mijn jeugd. Best lang geleden. Tegenover mij kwamen een aantal dames zitten die heel wat jaren eerder uit de dop waren gekropen. Na een luidruchtige stoelendans van het kransje (zakdoekje leggen, niemand zeggen) was de rust enigzins wedergekeerd. Met een gelukzalig gevoel genoot ik van de zonnestralen. Tot het moment dat ik terug kwam in de harde werkelijkheid. Er was een waar luchtgevecht uitgebroken tussen de dames en een formatie wespen. Niets werd geschuwd in hun poging het gevecht in hun voordeel te beslissen. Menukaarten en zelfs een enkele schoen werd hiervoor in de strijd geworpen. Een uit de formatie gedoken wesp waagde het desondanks na een fraai uitgevoerde vrille het gebaksbordje als landingsstrip te kiezen. In een bescheiden rookwolkje zat ik als een volleerd imker de luchtshow gade te slaan. Mijn opmerking niet naar de beestjes te slaan werd beantwoordt met blikken die verraden dat ik ook in de vuurlinie van hen zou komen te leggen. Dus liet het maar zo. Eenmaal thuis overviel mij een weemoedige gedachte. Zouden we als mens en dier onder elkaar nog weer samen kunnen leven, zonder die ander als last te ervaren? ik sla mijn twijfels daarover van me af en droom van het goede.