“Ben ik voornemens…” Hoeveel ambtelijke stukken met deze strekking, heb ik onder ogen gehad. Mijn eigen voornemen voor de komende tijd is meer tot stand gekomen door een terugblik op wat ik me hád voorgenomen. Gepoedersuikert en met een verontrustend hoog oliepeil, zat ik in een sfeervolle mood naar de volle asbak te staren. Zo liet ik het jaar nog eens voorbij trekken. Nee, het is me na drie pogingen niet gelukt. Zelfs die aardige mensen in het ziekenhuis moest ik met het schaamrood op de kaken vertellen dat ik opnieuw gefaald heb. Om het leed wat te verzachten zou ik natuurlijk kunnen zeggen dat, ook zonder mijn naam in het systeem op de Stoppoli, de schoorsteen daar wel blijft roken. Maar zo werkt dat bij mij niet. Dat wil zeggen, ik doe het niet voor hen of wie dan ook. Om opnieuw in te breken in het door verslavende stofjes gemuteerde brein zei ik gisteren tegen vriendinlief “ik wil!” Met een blos op de wangetjes, toch enigszins uit het lood geslagen ( maar dat zal het tijdstip zijn geweest), keek zij mij verwachtingsvol aan. Dat vroeg om onmiddellijke uitleg van mijn kant. Dus vertelde ik haar dat het woordje “moeten” vanaf komende maand wordt vervangen door “ik WIL stoppen”. Met roken wel te verstaan. Das plan één van mijn eigen woordspelletjes. Om het wat te vergemakkelijken én de uitdrukkelijke wil iets te verzachten, heb ik mijzelf een soort van beloning in het vooruitzicht gesteld. Namelijk het volgen van heuse muzieklessen van een pianoleraar. Valse noot in al die plannenmakerij, zijn de kosten die er zijn gemoeid om mij in Richard Klodderman te laten transformeren. Wanneer de rook om mijn hoofd in januari is verdwenen komen er heel wat centjes vrij. Dus laat ik mijn haardos groeien naar het model Amadeus (als dat mogelijk is) en spring ik op de fiets om wekelijks de pannen van het dak te spelen bij meneer Edwin. Dat lijkt mij een prima vooringenomen plan. Muzikale groet.
© J.G. Boomsma