Als een koebeest wat voor het eerst de wei ruikt, zo uitgelaten voelen deze zonnige dagen voor mij wanneer ik het ISM zadeltje onder me voel. Loterijen doe ik niet aan mee, maar toch denk ik vaak dat het lot uiteindelijk bepaalt hoe het leven er uit gaat zien. Zo ook de dag van gisteren. De afgelopen dagen had ik heel bewust afstand genomen van alles rondom mijn reis. Ik wilde het goede en eerlijke gevoel weer terugkrijgen. Back to basic, schreef ik al eens eerder. Juist in deze flow lijken er dingen mee te gaan stromen die zich aan mij vastklampen. Waar ik houvast aan voel. Dat geeft nieuwe energie die ik door mijn hele lijf voel gaan. Terug naar de basis, het vertrek- en eindpunt weer helder kunnen krijgen. En zie, juist op deze dagen komen er dingen in beweging die ik de weken hier voor ver aan mij voorbij zag trekken. Is dat dan het lot? Geen vraag voor mij zelf. Volmondig ja. In een wereld die zo snel rondom mij beweegt, die het soms zo moeilijk maakt rechtop te blijven staan, klinkt het voor mij niet raar om aan het lot te worden overgelaten. Er zit niets geen negativiteit in opgesloten in dat zinnetje. Niet voor mij. Ook, misschien juist in het lot, zit opgesloten dat het lot ook mensen en ideeën van anderen op mijn pad brengt. Aan het lot over gelaten worden kan ook rust brengen en betekent voor mij zeker niet alleen te worden gelaten. Er is altijd iemand, er zijn anderen die aan mij denken. Met mij denken. Ik hoef daar geen theologie voor te hebben gestudeerd en ook geen loterijdeskundige voor in de arm te nemen. Toch, ik zat gisteravond niet al te stevig in het zadel, op de weg terug naar huis. Door slijtage van een onderdeeltje van de zadelpen, kantelde juist op een stukje vals plat het zitameublement van mien fietse. Wat tot gevolg had dat mijn mannelijkheid gemeen hard in aanraking kwam met de stang van het rijwiel. Op hoge toon een schuldige voor het euvel aanwijzen was op dat moment niet aan de orde, aangezien de hoge tonen iets aan zuiverheid verloren bij die bruute mechanische krachten op het lichaamsdeel van Jampie. Nee, dat was piene. Maar terug in huis, toen de ergste pijnscheuten waren weg geëbd, realiseerde ik mij dat het ook anders af had kunnen lopen. Daar moest ik maar niet aan denken, maar deed het stiekem toch. Nu, onder het genot van een bakkie, kijkend naar de blauwe lucht, denk ik tevreden na over de noodreparatie die ik zojuist heb uitgevoerd. De dag lijkt een kopie op die van gisteren. Dus lekker badderen zo en er nog weer even op uit straks. Beter in ’t zadel en fris in de kop. Mooi man. fijne zondag allen.
© J.G.Boomsma