Het lijkt zo onwerkelijk. Op het moment dat ik dit aan het zacht oplichtende scherm toe vertrouw, moet op haar vertrouwde plaats de zon opgaan, maar de dag lijkt weinig zin te hebben om het licht te laten worden. Kan de bomen voor mijn huis nog niet zien, maar hoor ze kreunen en steunen in de wind. Goed zo jongens, volhouden hoor. Doen ze wel. Ze hebben ervaring en ´t winterkleed maakt het ze wat gemakkelijker. Job is al langs geweest en heeft zijn tijding afgeleverd en zijn fietstassen weer iets lichter gemaakt. Bovenste beste jonge knaap en dat zeg ik hem vaak. Mag ook gezegd worden. Vind ik. Lees dat het warm is voor de tijd van het jaar, das ook wel een beetje raar toch. Maar mijn kalender jokt niet. Kan ook niet, want ik help hem iedere avond voor te bedde gaan. door een magneetje te verschuiven naar de nieuwe dag en ´t getal wat daar bij hoort. Er zijn ook automatische kalenders, in soorten en maten, maar das niet mooi. `t gaat te ongemerkt en lijkt zo oneerbiedig naar vadertje tijd. Iedere avond een bedankje en de tijd nemen het naastvolgende vakje op te zoeken en hopen op een nieuwe dag, das veel mooier. Vanwaar dat irreële..? Dat ik nog nooit in mijn leven op deze datum bezig ben geweest, met zaken die zich bij leven en welzijn in de onverbiddelijk volgende zomer af gaan spelen. ’t contrast is iets te groot, doet een beroep op mijn voorstellingsvermogen zak maar zeggen. Voor mij geen kleurrijke gidsen van zonnige oorden, geen hoofdbrekens over de maatvoering van mijn badpakje (wat mij altijd beeldig staat, al zeg ik het zelf), of waar we Woef heimwee gaan bezorgen. Nee, ik zit te kijken naar een kleurrijk en prachtig ontworpen logo van Jampie op de fietse (dank lieve zus en andere schatten!) en welke instellingen of bedrijven financiële offers willen brengen de mij zelf opgedragen droom te willen helpen waar maken. Hartje zomer en dus irrationeel voor mij. Op dit moment. Komt tijd, komt raad. Raar woordje eigenlijk, tijd. Vindt u niet? We hebben het gehad, heeft ons gebracht waar we nu staan en hopen verder te gaan. Tijd nemen klinkt bezitterig vind ik. Herinneren, beleven en in dank aanvaarden is toch veel mooier..? Ik aanvaard de tijd met open armen en hoop op een voor mij zinvolle manier invulling te geven aan de mij gegeven kalenderbladen. Stiekem ben ik, hebberd die ik ben, wel eens bezig verderop in de kalender te bladeren en probeer ik invulling te geven aan de illusie van het begrip tijd. Als wil ik een voorschot nemen op iets wat ik nog mag krijgen, naar ik hoop. Maar dat doen we allemaal wel eens, toch..? Das ook niet erg. Teken dat we zin hebben verder te trekken in de tijd. Das ook mooi. Druk voelen door de tijd is minder mooi voor mij. Deadlines en andere tijdslimieten doen mijn kop op hol slaan. Het heel bescheiden overzicht wat ik heb, wordt een chaos. Daar kan ik niets aan doen. Nee, geen tijdsontsteking voor mij dus. Zelf op het knopje drukken en wachten op een mooie boem. Fijne dag.
© J.G.Boomsma