Wegopbrekingen, wie kent ze niet. Moest er aan denken toen ik het laatste stuk van mijn te rijden route nog eens de revue liet passeren. Afgelopen zomer, als ik het goed heb bij het plaatsje Mezzovico, was een complete berghelling aan de rit gegaan. Voor Zwitserse begrippen geen vaak voorkomend natuurverschijnsel. Het stenen graven verloopt in het Alpenland met de precisie van hun eigen uurwerken. Toch kon het gebeuren dat er na zware regenval, gelukkig zonder persoonlijke ongelukken, zo´n geologisch verschijnsel plaats vond. Beangstigend vond ik. Stel, ja ik weet dat klinkt hypothetisch, maar nogmaals stel dat er over pak em beet duizend jaar, bij archeologische opgravingen een fossiel wordt gevonden. Jampie op zien fietse, afgedrukt in een fraaie ets. Vooropgesteld, daar koop ik zelf niets meer voor, maar publiciteit achteraf is ook publiciteit hihi. Onder welke steen kom jij vandaan is dan geen holle frase meer, zak maar zeggen. Nee, daar moest ik maar niet te veel aan denken vond ik. Ondanks de licht ironische ondertoon van de hierboven beschreven fietspret, heb ik toch wel bepaalde angsten. Uit ervaring weet ik dat het weer in de bergen snel om kan slaan. Plotseling opkomende onweersbuien kunnen in korte tijd mega hoeveelheden regen naar beneden laten komen, of hagelstenen als duiveneieren. Ook is het mij bekend dat het ter plaatse schitterend weer kan zijn terwijl er aan de andere kant van de berg dagenlang regen valt. Het rustig kabbelende beekje langs de camping heb ik wel eens zien veranderen in een ontoombare, snelstromende watermassa. Kortom, ik zal me goed op de hoogte houden van de plaatselijke weersvooruitzichten via de telefoon en/of tablet. Als dit betekent dat ik de rit moet onderbreken dan zij dat zo. U wist waarschijnlijk al wel dat ik via de oude Gotthart-pas ga rijden. Die ken ik nog van heel vroeger. Net als elders in de bergen golden daar bepaalde spelregels. Stijgend verkeer gaat voor afdalend, rijdende brievenbussen hadden altijd voorrang. Toen ik zelf mijn rijbewijs had heb ik die oude route wel gereden, wat ik schitterend vond. Door middel van een zelf bedachte techniek probeerde ik sneller beneden aan de berg te zijn dan de gele Saurerbus omhoog kroop. Het feit dat ik hier mijn stukkie zit te schrijven is een bewijs van mijn stuurmanskunst. Vindt u niet? Maar zonder gekkigheid, de weggetjes zijn smal en in mijn beleving een gatenkaas. Hier en daar stroomt ijskoud bergwater over de weg. Vooral in de vele haarspeldbochten zal het uitkijken geblazen zijn. Van mensen die ervaring hebben met afdalingen per fiets heb ik begrepen dat goede remmen belangrijk zijn (dat begrijp ik dus wel), maar de ho-ijzers dúrven gebruiken is een tweede. Tegen het blokkeren aan in de remgrepen knijpen. Sommige specialisten met 70 km/u! Reserveblokjes is geen overbodige luxe dus. Ik hoop de videotechniek onder de duim te krijgen voor die tijd trouwens. Wat is er mooier dan bewegende beelden. Door middel van de camera op de helm of op het stuur gemonteerd. Een voor mij belangrijk aspect van de gebruikmaking van dit stuk techniek is van andere aard. Namelijk dat ik me alleen zal/wil voelen, maar toch weet dat ik een bepaalde (ver)binding heb met hen die met me zijn in mijn koppie. Via snoertjes en kabeltjes maar dat geeft niet. Eeeedelweis.. eeeedelweis.. hm, hm, hm……
©J.G. Boomsma