Fietsveiligheid. Dat staat voorop bij mij. Heb me daar de afgelopen maanden best wel in verdiept. Zeker op reis in vreemde oorden lijkt me dat een pré. Er spoken nog wel eens beelden door me heen van een vakantie, samen met een voor mij bijzonder iemand, op een der waddeneilanden. We verbleven op een camping die we middels thuisstudie (voorbereiding is belangrijk) hadden geselecteerd. Veel gelijkgestemden zal ik maar zeggen. De fiets was hét vervoermiddel op het autoluwe eiland, te huur voor een vriendelijk prijsje. Het kampeerterrein werd bevolkt door zo het leek stammen Germanen en Batavieren die de fiets overal voor gebruikten, ja, zelfs door tenten fietsten. Maar goed, ik pas me altijd snel aan. Dat hoort zo. Op een voor mij kwade avond van cultuursnuiven in het belendende dorp, ontdekte ik na terugkomst bij mijn karretje dat een of andere onverlaat mijn voorlamp had gemoduleerd. In het donker ving ik de rit naar de camping daardoor aan. Scherp (s)turend van links naar rechts kwam ik uiteindelijk op mijn plaats van bestemming aan. De laatste hindernis in de vorm van een betonnen richel van 40 cm breed werd mijn Waterloo. Het voorwiel verdween in het luchtledige, waardoor ik een bruute neuslanding maakte op het beton. Toen ging het licht uit. Ik werd bijgebracht in een nabijgelegen theeschenkerij. De dienstdoende arts constateerde een zwaar gekneusd neuswiel wat met een zachte ruk weer in zijn oorspronkelijke stand werd terug gebogen. Mijn populariteit kende de ochtend daarop geen grenzen onder de andere campinggasten. De eerste ochtend, op weg naar het badhuis, was bewondering mijn deel. De derde ochtend was er een van afschuw en meelij, zo het leek. Immer muzikaal, vrolijk fluitend en fris en fruitig wandelde ik naar de wasgelegenheid. Mezelf bewonderend over de schoonheid van mijn lichaam, poetste ik de spiegel eens op. Wat ik toen zag tart iedere voorstelling. De ogen waren verstopt onder centimeters dikke wenkbrauwen terwijl de wallen onder mijn mooie blauwe ogen de vorm van de zeewering van het eiland hadden aangenomen. Bij deze metamorfose kon mijn onderlip de vergelijking met die van een Etiopische schotellip indiaan (aardig volkje trouwens) met gemak aan. Dat zag er beroerd uit. Later hoorde ik dat er hulpverleners werden ingevlogen vanaf de vaste wal om nazorg en een goed gesprek te leveren aan de getraumatiseerde campinggasten. Ja…ik hou wel van actieve vakanties. Nu, bijna veertig jaar later hoop ik toch wat minder spektakel te beleven. Bereid me daar ook op voor. Heldere signaalkleuren, markeringsvlaggetje, puike verlichting (Remlicht!) en een kuks helmpje zullen daar aan bijdragen. We zullen zien.