All the leaves are brown and the sky is gray. I’ve been for a walk on a hm hm hmmmm… zongen The mamma’s and the pappa’s. Een traan vult mijn ooghoek. Schaam me er niet voor. Hoef het niet uit te leggen ook, want niemand die het ziet. En anders maar wel. Er zijn ergere dingen om me voor te schamen. Eigenlijk ben ik een gezegend mens, vind ik. Bij mezelf leeft het besef al iets langer dan vandaag dat ik mijn emoties niet altijd onder controle heb. En ik kan u zeggen, die acceptatie voelt goed. Waar die ander soms een zuinig lachje kan produceren om mijn of iemand anders grap (zeker de mijne), kan ik in een onbedaarlijke lachbui vervallen. Hooguit kan dit enigzins lastig zijn wanneer dit niet op het juiste, gevraagde(?) moment samenvalt. Dat komt door de vertraging van sommige beelden in de regiekamer daarboven. Ik ben een lachebekkie en een huilebalk tegelijk zeg maar. Ach, in al mijn eenzaamheid valt dit gelukkig bijna niemand op. Hooguit bij de fabrikant van de ouderwetse linnen zakdoek waar mijn adres met stip bovenaan staat. Als ieder mens als wezen uniek is -en nu even een nadenkertje- ben ik één in het zijn, dus eenzaam. Dat is ook accepteren. Mijzelf in het alleen zijn de vraag stellen óf ik er wel bij hoor? Vervreemding of vreemd gevonden worden zijn twee dingen. Ben bevrijd van de zware last me af te vragen welk hokje voor mij is gereserveerd. Mijn onbeheersbaarheid (een ander trekje) laat het niet toe me in afgebakende hokjes te laten plaatsen door wie dan ook. Ben een uitbreker haha. Kijkend naar die ene eenzame jeneverbes midden op de Drentse hei geeft mij kracht, moed. Zou hij groter, voller zijn geworden temidden van soortgenoten? Geen zinvolle vraag. Hij staat er toch maar mooi te zijn. Wil ook niet teveel vragen hebben. De antwoorden roepen toch vaak weer nieuwe vragen op. Kijk, maar treur niet in verdriet verzonken naar de strijd die nog één enkel blaadje voert met de herfstwind. Hij verliest. Zal loslaten. Het nieuwe jaar brengt fris groen terug… Dat hoort erbij.
©J.G. Boomsma