Dagdromen of fantasieën. Soms slaag ik er in de alledaagsheid te doorbreken. Mezelf even lekker overgeven aan mooie dingen. Heel persoonlijk en dus niet van waarde voor anderen. ’t voelt als een soort meditatie, geen vliegende tapijten of anderszins loskomende vloerkleden hoor, niet zweverig dus. Nee, het voelt als een vorm van loskomen van. Moeilijk uit te leggen maar wel heel mooi. Misschien ben ik mijn eigen yogameester wel. Voor een moment voelen dat alle andere radertjes in mijn kop stilstaan. De olieman even de tijd gunnen de boel daarboven te smeren. Das nodig ook want het draait op volle toeren. Al vaker heb ik dat hier beschreven of proberen uit te leggen, maar ’t zijn niet allemaal minder fraaie dingen die zich daar afspelen hoor. Het is meer de niet aflatende hoeveelheid aan gedachten die zo uitputtend zijn. Nu wil niemand graag uit zijn of haar mooie dromen weggehaald worden, lijkt me, maar het verschijnsel doet zich bij mij voor op alle mogelijke plekken en verschillende momenten. Ook overdag. Concentratieverlies genoemd door een ander, voor mij een redding. Lastig soms, maar ben in een stadium van mijn leven gekomen dat ik kan/mag zeggen “laat me maar even”. Die ‘afwezigheid’ wordt door sommigen ervaren als desinteresse. Pijnlijk voor hem of haar en soms tot schaamte daardoor van mij. Niemand zo geïnteresseerd in dingen, dieren en andere mensen dan mij. Ik zuig het op en trek het aan zelfs. Maar ben ook daarin nogal ongeremd, heb geen maat. Mijn terugtrekken, zo ik dat zelf noem, kan tot pijnlijke stiltes leidden. Wordt dit plots doorbroken door stemmen of geluiden, of nog erger plotselinge aanrakingen van die ander dan kan mijn gezicht veranderen in dat van een oorwurm. Klop, klop…wie daar!? Nee, doe maar niet, eerst even terugkeren in de werkelijkheid. Maar ben geen kwaaie hoor, zo bedoel ik het niet. Wat een gezellige kerel die Jampie toch..? ach, zo op zijn tijd kan ik ook best wel lekker aanwezig zijn hoor. Soms past de grapjurk me niet helemaal, wordt het onderbroekenlol, maar daar is ook een markt voor hihi. Maar goed, dagdromen… Gisteravond weer een ritje in de Corvette c1 uit 1959 gemaakt. De donder uit de uitlaat horen roffelen en rommelen, gestoken in een smetteloos spijkerjack de kuif bijeengehouden met Brilcream. ’t was me het ritje wel weer. Voelde me weer opgeknapt, knappert dat ik ben. Door slaap overmand vielen de oogjes als vanzelf dicht. Uit de beddestee, staand voor de spiegel, leek de kuif iets verschoven, de haartjes te berge gerezen. Volgende keer het raampje dicht doen Jampie. In de kamer keek ik naar de limoen gele, ultimate American sportscar. Afgebeeld op mijn kalender. ’t gaat hard.
© J.G.Boomsma