Wat is muziek toch mooi en tijdloos. Het verbind, is een communicatiemiddel, verbeeld en voed emotie, en is universeel. Ja, zelfs trendsetting. Wellicht geinspireerd door het nummer ‘Major Tom’ heeft zelfs de wetenschap een aantal aardse klanken het heelal ingeslingerd, in de hoop contact te leggen met buurtjes van andere planeten. Zou daar ook marsmuziek bijzitten? Flauwe kul natuurlijk. Terwijl broerlief en ik in 1967 min of meer clandestien luisterden naar het ‘welterusten mijnheer de president’ van Boudewijn de Groot neuriede mamma het ‘als ik tweemaal met mijn fietsbel bel’ van Max van Praag. Aan dit laatste nummer en de inhoud van de tekst moest ik gisteren denken. Dat zat zo. Genietend van mijn eigen muziek, begon ineens de bank waarop ik zat te trillen dat het een lieve lust was. Het volgende moment dacht ik aan een apocalyptisch verschijnsel. Aangezien ook ik niet vies ben van enig ramptoerisme (mag ik ook eens een uitje hebben?)spoedde ik me naar het raam. Vanuit een wolk van rook kwam een uit vervormd kunststof bestaand vervoermiddel aangesneld. De onderkant bestond uit rubber, terwijl de bovenkant iets gebold stond van de vele Watts die het ding wilden verlaten. Toen de rook was opgetrokken zag ik hoe een jongeman zijn lief naar huis had gebracht. De uit de auto gekatapulteerde jonge deern, die de rit duidelijk zichtbaar niet zonder kleerscheuren had volbracht bleef achter. Geimponeerd door een spoor van rubber die haar lover had achtergelaten, liet ze de romantiek van de voorbije avond nog eens aan haar voorbij gaan, dacht ik. De fietsbel is vervangen door decibel… nou dan weet je ’t wel (refrijn).