Soms, zoals gisteravond denk ik nog wel eens terug aan Carmen. We hadden een kortstondige maar desondanks turbulente relatie samen. Vaak was ze lucht voor me, wanneer ze uit de kast kwam met nietszeggende opmerkingen. Die sloeg ik in de wind. Tis al weer zo lang geleden denk ik. Ze klaagde de laatste tijd over flatutatie. Een vervelende vorm van winderigheid. Een week voor haar vertrek had ik haar nog begripvol verzorgd. Een klein wondje beplakt met Hansaplast. Wat een ellende. Maar ze wilde niet langer bij me zijn. Toch kwam haar vertrek als een volslagen verrassing bij me binnen. In een zo herkenbare stilte keek ik haar liefdevol aan, zo ze daar lag op de divan. Het ging allemaal zo snel, onwerkelijk ook. Als een leeglopende ballon leek Carmen te worden opgetild en werd ze meegenomen (Gone with the wind). Ik zie me zelf nog staan. Als in een scene uit een slechte B-film. Zoiets als uit de beroemde scene van de Titanic zak maar zeggen, maar dan anders. Ze was me ontglipt en vloog als afscheid nog een majestueus rondje boven mijn huis, mij achterlatend in een geur van verbrand rubber. Romanticus als ik ben dacht ik aan het nummer “vliegen als een vogel” van Peter Schaap. Had ik het raam moeten sluiten voor haar?… das achteraf. Aan de financiën dacht ik maar niet. Carmen was van rubber maar we hadden een speciale band met elkaar. Vooral in koude wintermaanden als deze. We hadden een winterband zeg ik nu heel oneerbiedig.
Excuus lieve lezers. Door een technische storing is bovenstaande afgedrukt. Het internetverkeer en televisie lag ‘er uit’ gisteravond. de hierboven beschreven passage was bedoeld voor een van mijn romans die ik aan het schrijven ben (ik ben een druk bezet iemand). Geheel per abuis dus, nogmaals sorry… Door die storing is het natuurlijk goed mogelijk dat er een plotselinge piek in het aantal pasgeborenen zal ontstaan over pak em beet negen maanden. Ik zal daar geen aandeel in hebben. Nee hoor, ik had een aantal schitterende muzikale werkjes uitgestald op tafel en heb me prima vermaakt. Geurkaarsjes, de verlichting gedempt en het beeld op zwart…wat een romantiek zo heel alleen. Dag Carmen.
©J.G. Boomsma