Arme Job. Geen krant in de bus, waardoor ik het angstige vermoeden heb dat hij mijn brievenbus is voorbij gegleden. Ik heb zijn spoor nog even kunnen volgen, maar raakte het bijster. Het noorden van ons landje zit dus op slot. Behoudens een enkel oranje zwaailicht lijkt het Drentse hoofdstadje op het moment van schrijven uitgestorven. Van de ene kant een desperaat gezicht, anderzijds toch ook wel bijzonder. Niet mooi, gezien de achterliggende oorzaak. In een tijd van Pincodes, inlogcodes en kleurcodes, verstrekt door weerinstituten, lijkt het of we met ons allen het hoofdje in de schoot leggen als de natuur ons plaagstootjes uit deelt. Moedeloosheid, redeloosheid, reddeloosheid en zelfs boosheid maakt zich meester van de samenleving bij een zo plotseling opdoemend natuurverschijnsel. Die code kunnen we even niet ontcijferen. De sneeuwstorm die het noorden in 1979 in een arctisch landschap had veranderd had echter ook een bijzonder en mooi effect. Het leek of we wat dichter bij elkaar kropen. We vroegen elkaar of het echt wel goed ging en hoopten op de wedervraag met dezelfde strekking van die ander. Deze menselijke code bezitten we gelukkig nog steeds. Is er nog niet uit geëvolueerd. Wanneer zoals nu de elektrische touwtjes een ijsdans uitvoeren worden we zo het lijkt terug geworpen in een tijd die vooral de jongere generatie niet meer kent. Wordt er een beroep gedaan op menselijke kwaliteiten die weer even uit de ijskast tevoorschijn gehaald moeten worden. Woorden als lastig, knudde en hier en daar een lelijke verwensing naar de natuur leggen we daarentegen even van ons af. Dat kunnen we gelukkig nog steeds. Even met het hoofd in de schoot is niet erg. Even de wangetjes en oortjes warmen en ontdekken dat we nog zo veel wél kunnen. De hond van de buurvrouw een rondje geven, pakkie koffie halen voor twee deuren verder op, die het niet aandurft naar buiten te gaan, of gewoon even de neus tegen het raam van onze naasten plakken. En duimen voor hen die er op uit moeten. Verder, maar zo denken, dat het van voorbijgaande aard is. Voor mijzelf luidt het devies; spijkermatjes onder de schoentjes en goed aankleden. Twee voor de prijs van een. Geen streepjescode. Een goede en vooral veilige dag gewenst.
© J.G.Boomsma