Voorzichtig legde ik de oude fotoalbums weer terug. Beleefde momenten, met een vingerklik vastgelegd tot tastbare herinneringen. Daar ben ik zuinig op. Omdat het voor mij nu eenmaal makkelijker is het verleden in te kleuren, dan alvast potten verf te bestellen voor dingen die nog mogen komen, neemt een zekere weemoed bezit van mijn gedachten. De kleuren waren mooi. Das kommt nie wieder, zong Caterina Valente. Er zijn fotografen beroemd geworden van dingen die zij voor het voetlicht brachten. Zoals de maker van het familieportret, waarop de oren van grote broer en die van mij kunstzinnige, kolossale schaduwen wierpen op de achtergrond. Financieel niks wijzer van geworden hoor. Destijds moest je nog naar het vogeltje kijken (’t was een rare vogel vond ik), waarna een oogverblindende flits zorgde voor tijdelijke blindheid. Heden ten dage is het mogelijk geworden opnames te maken vanaf grote hoogte, van zaken die er voor mij niet toe doen. Ook door vreemde vogels. Liever kijk ik naar foto’s die verbeelden wat bijvoorbeeld Rien Poortvliet schilderde. Zuslief kan dat ook. De gezegende kijker rillingen bezorgen van wolkenpartijen boven het Groninger land, wat Ede Staal zo mooi bezong, het gevoel van vrijheid ervaren bij een schijnbaar moeiteloze zweefvlucht van een buizerd. Ja, das mooi. De mooiste momenten, vroeger bij meester in de klas, waren de schoolplaten. Bij die van “het behouden huys” op Nova Zembla maakte hij het een paar graadjes kouder in de klas. Dat gaf niet want thuis wachtte de warme chocolademelk. Niets mis mee. Uitgaande van de principes van de Camera Obscura beschikken we allemaal over de gaven plaatjes te zien. Met of zonder hulpmiddelen. Maar je moet het wel zien, zak maar zeggen. Zelf kijk, ik soms in melancholie, naar voetafdrukken van het verleden. Vaak met een lach, soms met een traan. Zoek ze ook bewust op. Ook niets mis mee vind ik. Maar ik zal ook nieuwe stappen moeten maken om op een later moment weer te herbeleven. Omkijken naar wat was heeft zin. Vrij als een vogel kijken hoe de sporen zich vormen naar het nu. Later weer opnieuw beleven. ‘k probeer ze alvast zo mooi mogelijk te maken. Lukt dat soms niet, dan kleur ik ze wel weer in. Een kloddertje hier en een kloddertje daar. ’t kan niet altijd mooi zijn. De tijd krijgen er op terug te zien is waardevol…
©J.G. Boomsma