Het begint al een beetje gewoonte te worden, mijn vrijdagse ritje naar ’t Groningerland. Het nuttige met het aangename verenigen heet dat dan. Met nog minder dan tweeduizend uur op de klok kan en ben ik nu echt bezig de puntjes wat meer op de I te zetten (hiernaast ziet u een exemplaar zonder puntjes, voor de wakkere dodo’s onder ons). Met de nieuwe fietse, waarvan ik de naam snel onthul, kan ik nu meer gerichter mijn conditie peilen en op peil brengen. Gisteren een mooi gemiddelde gereden van 21.5 km per uur. Over de hele rit, zowel heen als terug. Toen ik in het Noorderplantsoen de meegkregen kupkeekjes van Zuslief zat op te peuzelen zag ik boven mij lellen van knoppen in de bomen zitten. Klaar om uit te barsten zodra de warme zonnestralen er over heen wrijven. Wie weet zit ik volgende week al onder een fris, groen ontluikend bladerdek. Klaar voor de zomerdracht. Andere proviand welk ik gister meegenomen had in een steeds voller wordende fietstas waren zogenaamde voedingssupplementen. Proteïnepoeders vermengd met water in mijn bidons en nog iets wonderlijkers; Super Isotone Gel’s. Verpakt in een soort aluminium omhulsels. Bovenop de tube krachtvoer zit een tuitje, hetwelk met enig priegelwerk is te verwijderen. Vervolgens is het de bedoeling de condoom links- danwel rechtshandig leeg te knijpen tussen de gulzige, door de voorjaarszon verschroeide lippen. Multitasken in optima forma. Best lastig voor mij temidden van alle verkeer. Maar wat een effect! Na inname van het atronautenvoer liep het verder als een raket. Ik had het spul meegenomen om er vast een beetje aan te wennen. ‘k mag het dan wel luchtigjes (blurp) brengen, maar tis voor straks een serieuze aangelegenheid. Mij culinair te buiten gaan bij ieder Imbiss, konditorei of Backerei, nee dat zit er voor Jampie niet in. Maar wat een zin krijg ik steeds meer in het avontuur. Langzaam aan komt alle uitrusting op orde en ga en kan ik me bijna vanzelf steeds meer richten op de technische en praktische aspecten. ’t voelt een beetje als het schoolreisje vroeger. Dagen lang was ik bezig met de heuse busreis (naar oranjewouden geloof ik), maar voor ik ’t wist was het al weer afgelopen en stond ik de vaalgroene bus reeds weer uit te zwaaien in een wolk van gasolie.De chauffeur was best aardig herinner ik me nog. Nee, dit reisje gaat toch iets langer duren en ben ik mijn eigen reisleider. ‘k zit mooi voorin hihi. Nu het weekend voor de deur. Ik wens u allen fijne dagen.
© J.G.Boomsma