Hij leerde me mijn veters strikken. Veters die in mijn handen verwerden tot knopen.Van hem kreeg ik mijn eerste nieuwe fiets. Hij was sterk en durfde alles. Kwam me te hulp als meester boos was. In mijn diepste ik torende hij als een rots boven het soms onbegaanbare leven uit. Soms voor mij ook onbereikbaar. Maar dat gaf niet. Onder aan zijn voet vond ik wél beschutting. Ik mis niet zo maar iemand. Dat klinkt zo hol. Hij was onvervangbaar, dus te vergelijken met niemand. De jaren zijn intussen voorbij gegleden. Ben niet geworden wie ik ben, maar ben gebleven wie ik was. Ben niet iemand die nog alle dagen met hem praat. Maar voer gesprekken in mijn kop en dat hoort niemand. Waarom moet je eigenlijk ook worden wat je wilt. De klein lijkende dingen van geluk die nu zijn, zijn herinneringen aan dingen die toen waren. Het liefst wil ik daar in blijven. Om me toch mee te laten drijven in de stroom naar ’t onbekende, omklem ik het verleden. ’t geeft bescherming in het heden.