Eigenlijk, zit ik me net te bedenken, zou ik wel wat meer emotie in de sport en alles er om heen willen zien. Niet die zintuigelijke blubber die er nu vanaf drupt. Zet hier een wetenschapper op, en die kan niet anders concluderen dan dat dit primitieve impulsen zijn, van arme drommels die een stukje van de evolutie hebben gemist. Nee, ik zie de trainer al gewichtig staan wenken om zijn sterspeler naar de kant te halen. Voor overleg. 300 camera’s leggen vervolgens het moment vast dat hij de verblufte speler zijn laatste schuine mop verklapt. Das ook emotie toch. Of, de in onbedaarlijk snikken uitbarstende scheidsrechter. In plaats van zijn fluit (om de nek) grijpt hij naar de buusdoek. Niet langer aan kunnen zien dat Joost op weg is naar de tribune, na een ietwat laat ingezette tackle van Bram. Ik bedoel maar, het kan heus wel. Trouwens jammer, dat de wedstrijd Zwitserland-Roemenië wegens een storing aan mijn neus voor bij gaat. Ook de voetballers van het Alpenland doen lekker mee in de middenmoot van het Europese voetbal en ’t was vast een mooi potje geworden. Straks wanneer ik de Duits-Zwitserse grens in Bazel passeer dan heb ik een puik plannetje. Maar ik probeer nu nog eens een roffel op de kwelbuis te geven. Wie weet kan ik er nog wat van zien. U allen een fijne avond.
© J.G.Boomsma