Afgelopen vrijdag de stoppen met roken poli bezocht. Na mijn eerdere stoppoging moest er nu maar zwaarder geschut in stelling worden gebracht. Vond ik. Het moet en ik wil. Overlopend van een in mijn geval misplaatst positivisme zou ik moeten schreeuwen “ik zal!” maar dat lijkt me wat voorbarig al met al. De drie maanden van vorig jaar staan me wat dat betreft nog helder voor mijn geest, toen ik diep in Duitsland het donkerblauwe wikkel in een vitrinekast van een benzinestation zag liggen. Enige minuten later bevestigden rooksignalen het einde van de oefening. Tijdens mijn fietstocht en ook daarna is de nicotine en wie weet (de fabrikant?)wat voor stofjes nog meer weer, mijn rustgever pur sang geworden. Het beangstigd mij dat er maar één iemand is die dit proces van zelfvernietiging kan stoppen, ik zelf. Zevenenveertig jaar aaneen roken, gerekend vanaf mijn veertiende, heeft het binnenste van mijn lichaam vast de aanblik gegeven als die van de rookkamer in het ziekenhuis, waar ik vroeger wel eens naar binnen ging. Dat is tegelijk mijn andere angst. Schoorvoetend liep ik dan ook de röntgenkamer in om een foto van mijn interieur te laten maken. Het feit dat de longarts naar aanleiding van al dat gefotoshop geen contact met mij heeft opgenomen stelt mij enigszins gerust. De arts, een heel aardige mevrouw overigens en ook een fervent fietsster (dat scheelt) heeft samen met mij een aantal hulpmiddelen op een rijtje gezet. Het contract is inmiddels getekend en met veertien pleisters ter grootte van een stopbord toog ik huiswaarts. Nicotinepleisters staat er op de doos. 21 mg per plakker, welke waarde overeenkomt met twintig sigaretten. Das niet lekker. En nu..? Rusteloos, bij tijd en wijle moedeloos probeer ik dingen helder te zien. Lees mijn kranten en begrijp dat Kim en Donald ruzie zoeken en dreigen met rook en vuur. Stoppen Jonges!
Fijne dag.
© J.G.Boomsma