Dat was een lelijke hoestbui. Eigen schuld Jampie. Veilig weggedoken achter mijn toverscherm probeerde ik te gehaast de laatste tien centimeters aan banketstaaf naar binnen te werken. “doe toch eens rustig jonge” sprak ik mezelf rood aangelopen, vermanend toe. Nu zit ik naar buiten te kijken hoe de zondag haar naam eer aan doet. Hoe de kale takken heen en weer zwiepen in fel schitterend zonlicht. ’t waait nog steeds stevig. Wel mooi om te zien hoe de bomen in een soort wintermodus lijken te staan. ‘kost me minder moeite me voor te stellen hoe daar straks opnieuw fris groen blad aan verschijnt. Lekker uitrusten jongens. Gisteren krabbelde ik voor u op wat er allemaal op me af komt in verband met de tocht komend jaar. Promotie en publiciteit zoeken. Zit niet in me. ‘k zag het ook iets te simpel allemaal, denk ik nu. Het was in eerste aanleg MIJN tocht, die IK ging maken. Het was mijn doel zak maar zeggen. Door me en voor mezelf bedacht, dus een goed doel. Verkeerde doelen bestaan toch niet? althans niet wanneer het door mezelf is gekozen. In een impuls dacht ik aan de bagagedrager van mien fietse, op enig moment. Goed geaard en niet te beroerd iemand een lift te geven, dacht ik aan de Nederlandse Hersenstichting. Er was nog wel een plekkie achterop, dus zij ik goed geluimd “spring maar op”. Wel goed vasthouden he, want ’t kan nog wel eens tekeer gaan. Maar die waarschuwing was niet nodig hoor. Ze vertrouwen me wel daar. Das mooi. Echter wat blijkt… naast mijn eigen tandenborstel, kammetje en zeepie, staan ze met een pakhuis aan bagage te wachten tot ik hen oppik. Ach, dat gaat wel lukken hoor. Maar ongezien weg peddelen is er dus niet meer bij. Angst, doorzettingsvermogen, onzekerheid, zelfvertrouwen, goed humeur, reislust, ’t weegt niet zoveel die bagage van mij. ’t zit al m’n hele leven in mijn rugzak en is niet in maten en gewichten uit te drukken. Kijk met verbazing naar mijn passagier, specifiek naar zijn pakkelarie. Logo’s, logo’s bedenken, financiën, promotiemateriaal en in het verlengde van dat laatste, publiciteit. Daar was ik even lekker mee, zei ik verwijtend in de lachspiegel. Oh, ’t zal vast allemaal passen hoor. Maar de ruimte die het inneemt laat ik over aan de invulling die anderen daar aan kunnen geven, Das niks voor mij. Wat ben ik daar blij mee, die behulpzaamheid en het meedenken. Laat het trappen aan mezelf over straks, das waar ik goed in ben. Jaa ‘k heb er wel eens vaker een potje van gemaakt in mijn leven, maar d’r waren best wel mooie potjes bij. Scheurtjes of barsten, soms scherven. Maar ben d’r zuinig op. ’t zijn wel mijn potjes. Dus. Een fijne zondag allen.
© J.G.Boomsma