Een terugblik op dingen die zijn geweest kan wel eens verhelderend werken. Evalueren wat goed en minder goed was. Zo ben ik er eens even rustig voor gaan zitten. De ruimte waarin ik me had opgesloten behangen met grafieken. Als gastspreker voor deze dag had ik mijn papegaai uigenodigd.
Onder de werkgevers waaronder ik heb gediend bleek het aantal echtscheidingen procentueel ver boven het gemiddelde te liggen. Logisch. Amoreuze bedoelingen werden gesmoord door nachtelijke paniekaanvallen bij de gedachte aan mijn persoon. Dat komt de harmonie ook niet echt ten goede. Ook onder collega’s had ik een bepaalde reputatie en ik kreeg van hen vragende blikken over de beloning van geleverde diensten. Tegen hen zeg ik “sorry, maar kom op jongens, het geleverde was wat onhandig verpakt maar de intentie was goed hoor”. Desondanks was mijn fysiek uitmuntend. Al vroeg in mijn leven ( goud op de 1500 meter zaklopen, zilver op de 100 meter koekhappen…!). Ja, kom niet aan mijn fysiek, das mijn feestje, zak maar zeggen. Lorre is inmiddels steil achterover van zijn stokje gevallen, dus ga ik nu weer over op de orde van de dag. Fietsen.
Ook daar heb ik echter mijn eigen specialiteit in ontwikkeld. Diep respect voor hen die tijdrijden tot hun onderdeel hebben gemaakt (proficiat Tom!), maar dat is niet echt mijn ding. Een akelige gedachte speelt door mijn geest wanneer ik denk aan mijn enige tijdrit; Bij de finish aangekomen onthaald worden. Door een controleur, in een door een fabrikant van slakkenverdelgingsmiddellen gesponsorde slaapzak, die mij verzocht zelf de stopwatch in te drukken. Nee, ik ben nogal slordig in de juiste opbouw en rijdt buiten vooraf berekende schema’s. Je wilt onderweg ook wat te kijken hebben nietwaar? Voor mij geen heroïsche taferelen bij aankomst. Geef mij maar de diepe verwondering en bevrediging van mijn eigen wedstrijd. Een enkel spandoek ‘DE VLIEGENDE SPIJKER’.