Nu de sneeuwvlokken al weer plagerig langs mijn venster dwarrelen, noopt dat mij om weer voorbereidingen te treffen de gevolgen van dit weersonheil het hoofd te bieden. Emmers vol zout, sneeuwschuiver, bezem, seinpistool (voor het geval dat), proviand voor meerdere weken en een paar blikken “Vrolijk”. Dit laatste om mijn minder vrolijke blikken te compenseren. Natuurlijk ben ook ik een liefhebber van pret. Dus ook sneeuwpret. Echter wel op zijn tijd, wanneer ik me daar het meest prettig bij voel. Das nu niet het moment. Op temperaturen onder nul kan men zich kleden. Maar twee stukjes rubber, met mij als berijder daar tussen, op een ijzige ondergrond, daar heb ik sinds vorige week minder prettige ervaringen mee. Natuurlijk zijn er waaghalzen en avonturiers die de fietswinkel uitlopen met een soort van tractorbanden en deze met een glimlach onder hun fiets monteren, maar met alle respect, das niets voor mij. Nu kan ik opteren om een stellage in mekaar te lassen en schroeven, waar tussen ik het achterwiel van mien fietse monteer, maar de tekeningen van dat door mij uitgedachte stuk techniek lijken niet helemaal te kloppen. Maar zoals de meeste hersenspinsels, was het idee er achter volgens mij wel aardig, al zeg ik het zelf. De kachel op nul, een levensgrote ventilator (om tegenwind te creëren) en de geluiden van winterkoninkjes, opgenomen in stereo, het zag er puik uit. Maar nee, dat doe ‘k maar niet. Van Leonardo da Vinci is tenslotte ook nooit weer wat van vernomen in fietsblaadjes en dergelijke, en dat was me er eentje. Ik wens u een prettige dag en doe voorzichtig buiten.
© J.G.Boomsma