Straks goed winddicht aankleden en de kop in de wind. Mezelf vandaag niet verwennen waar ik dat ´t liefste doe. Geen bos en heide dus, maar water, voornamelijk aan mijn linkerhand. ´k heb niet zoveel met water. Oh ja, tuurlijk, het is mooi en ´t hoort er zo bij. Maar ik ben een bosmens, dat geeft me rust en geborgenheid. Ruisende kruinen, soms bijna fluisterend. Raar? acht ’t zal wel. Maar water is me te woest, te onvoorspelbaar… Nou ja, ik weet het ook niet, zo voelt dat voor mij. Het laatste vaarwel van een voor mij bijzonder iemand spookt door mijn kop. Het was een bijzonder vaarwel. Dat wel. Derek and the Dominos. Clapton zocht in jongere jaren “the key to the higway”. ‘k mocht dat nummer gisteren nog eens horen en het was mooi. Maar het bracht ook weer gedachten en emoties op gang. Die moeten vandaag even een mooi plaatsje krijgen in mijn prentenkabinet daarboven. Ruim er een mooi plekkie voor in hoor Jan. Maar ik moet bij het inruimen niet struikelen over andere mooie beeldjes. Moet even niet afgeleid worden. Het verstand op nul zetten zak maar zeggen. Dat kan het best langs de Drentse hoofdvaart. Niet naargeestig. Maar zo leeg, zo lang ook. Er lijkt geen eind aan te komen. Zesenveertig eindeloos lijkende kilometers donker veenwater, van Meppel naar Assen. Af en toe tegen gehouden door sluizen. Door arm gebied, links en rechts. Toch met een rijke historie aan beide zijden. Fietsen in leegte vergt discipline, voor mij. Voor mijn gevoel kom ik niet vooruit, lijk ik stil te staan. Zoiets als het kind (in mij) in een carrousel. Rondjes draaien tot de orgelman het welletjes vond, de vijfentwintig centen verruild voor tijd. Prachtig beschilderd, die draaimolens. ’t was het voor mij zeker waard. Eigenlijk lijkt het leven wel op een carrousel. Er stappen mensen op, draaien samen rondjes, raken aan elkaar gehecht. Schaterlachen van plezier. Maar de een stapt iets eerder af dan die ander. Droeve blikken tot gevolg wanneer ’t er op zit. Maar rondjes draaien hoeft niet. Buiten paden gaan, geluiden achter me laten. Het voelt als mediteren. Geen onoplosbare hoofdbrekens over het waarom van zoveel zaken, maar het binnen voelen komen van ervaringen. Heel veel mooie. Sommige minder mooi. Maar ’t kan niet altijd mooi zijn. Schaduwzijden bestaan door ’t licht daarbuiten. Ze horen er bij. Gisteren was zo’n schaduw dag voor mij. Vaarwel zeggen tegen een lief mens. Op weg naar hen die hij lief had. Geen last van de wind, misschien zelfs gedragen door. Dat zou toch wat zijn. Uit de schaduw op weg in ‘ t mooiste licht. Dat verlicht mij ook. Mien fietse spiegelt in het water aan de linkerkant. En ik zie mezelf zitten. Het komt wel goed. Moi Jan.
© J.G.Boomsma