Rustig laat ik alles van de afgelopen week nog eens langs me heengaan. De media-aandacht en de vele reacties van veel mensen daarop. En het laten bezinken van dat alles bij mijzelf. Het doet wat met me. Het grappige is, dat vind ik zelf, het gevoel een soort band te krijgen met mensen die ik voorheen volstrekt niet kende. Maar ook het hernieuwde contact met mensen uit eerdere periodes uit mijn leven ervaar ik als waardevol. Het zou een aardig zaaltje worden wat ik af zou willen huren, om onder het genot van een slap koekie en een bakkie eens even persoonlijk met u allen te babbelen. Maar houdt u de pantoffeltjes maar lekker aan en geniet van de zondag. Carré is toch voor grotere gezelschappen. Hoewel blij met alle aandacht tot nu toe, realiseer ik me tevens dat alle zaken rondom mijn tocht en de achterliggende gedachte daaraan (nog) niet bij het ‘grote publiek’ leven. Niet dat ik met de gedachte heb gelopen me met behulp van een lap stof van een berg naar beneden te storten of mij anderszins bloot te geven aan bloedstollende extremiteiten, maar het lijkt er op dat het heden ten dage niet gek genoeg kan zijn om dingen onder de aandacht te krijgen. Nee, de tijd van zaklopen (waar ik goed in was!) en honderd meter koekhappen (persoonlijke tijd 8.9 minuten) ligt ver achter ons. Maar ik begrijp het wel. De datum 1 juli is voor anderen nog zo ver weg. Intussen bereid ik me gewoon verder voor op het gebeuren. Zeker wat het fysieke aspect betreft. Vandaag stilte voor de storm van morgen? Wie weet. Ik wens u allen een fijne zondag.
© J.G. Boomsma