Mijn vader zij het vroeger al; een profeet in eigen dorp wordt niet geëerd. ‘k dacht er daar straks nog weer eens aan. Maar om dan maar te verkassen is ook geen garantie op een meer eervol bestaan, leert de geschiedenis rond Bonifatius en Walfridus ons. Of moet ik zeggen leerde. Misschien wordt er op het basisonderwijs geen ruchtbaarheid meer aan gegeven omdat ’t al zo lang is geleden. Das een rare geschiedenis lijkt me, in dat geval. Ik zelf zat met ingehouden adem te luisteren wanneer de meester (mooi woord) vertelde of was die er zelf bij geweest (van medeplichtigheid is bij nader onderzoek niets gebleken). Of, hoe Luther zijn geschriften op de kerkdeur spijkerde (want plakband was er nog niet natuurlijk). ’t was een rare tijd, dat wel. Tegenwoordig mogen we een heleboel dingen vrijuit verkondigen. Gelukkig. Als we die ander maar niet in zijn of haar vrijheid beknotten of nog erger, pijn doen dan is daar niks mis mee, vind ik. Vanwaar dan die anekdote aan het begin van daarnet..? Spreekwoordelijk gezien is het ook wel een beetje op mij van toepassing. Vrees ik. Als brave burger heb ik mij het laatste jaar opgeworpen voor een relatief kleine groep mensen in de samenleving die het qua gezondheid niet echt hebben getroffen. Of is dit een eufemisme? Als zelfde persoon, maar dan wat jonger, heb ik in een ver verleden echter ook vele scheve schaatsen gereden. Sterker nog, ik zou niet ieder jongmens aanraden dingen te doen die ik heb gedaan. Misschien was het daarom ook wel wat opportunistisch van mij om onder mijn eigen naam een beroep te doen op de liefdadigheid van de medemens. Maar wel met als enige doel, de medemens. Mijn fietstocht leek mij hét instrument aandacht te vragen en giften te verwerven. Dit laatste nu, blijft helaas uit of ver achter bij mijn eigen verwachtingen vooraf. Dat is jammer en doet mij mijzelf de vraag stellen of er wellicht gladde marketingtermen als Gunfactor of Aaibaarheidsgehalte aan te pas moeten komen om deze verwachtingen alsnog uit te laten zien komen. Ik doe daar zelf niet aan mee. Tis “mooi” genoeg zo. Mijn beweegredenen voor mijn tocht blijven hetzelfde. Eenmaal mijn persoonlijke doel bereikt, hoop ik dat ook mijn nevendoel zal zijn behaald. Het goede doel..
© J.G.Boomsma