Wat is de zin van het leven… Velen onder ons en hen die ons voor waren, zullen zich deze vraag meermalen hebben afgevraagd. Atheïsten, filosofen en vanuit een bepaalde geloofsovertuiging. Een ieder vanuit zijn eigen blikveld. Denk ik. De momenten dat het leven een mega kermis voor me is heeft dat weinig zin. Heb dan alle aandacht nodig de rit in de achtbaan uit te zingen en niet voortijdig het bakje te verlaten. Nee, de Vereniging Van Volksvermaken mag mij als lid royeren. Toch stel ik mij deze diepzinnige vraag wel eens. Tis een volstrekt persoonlijke vraag. Het antwoord er op, wordt eenvoudiger op zinvolle momenten als geluk, tevredenheid, acceptatie van die ander en er mogen zijn. Of er voor die ander kunnen zijn en de waardering daarvan (kunnen) ervaren. Nu gauw weg met die moeilijke vraag. Kom er even niet op. Gebruik liever mijn zintuigen. In geuren en kleuren de natuur kunnen ervaren. Denken aan de koppel reeën die het veld doorkruisten wanneer ik met Daisy op pad was. Das al weer lang geleden. Daisy was mijn hulphond. Ongediplomeerd, net als mij. Onbruikbaar voor een ander, onmisbaar voor mij. Zeg haar iedere avond nog welterusten. In mijn eigengemaakte schilderij van de Drentse natuur is het een onmisbaar element. Hoef haar niet toe te voegen, ze is daar. Aangebracht met mijn eigen penceel.